Al heel lang staat een citaat van deze pedagoog uit Wales in mijn inspiratielijst met ideeën voor blogs en was ik van plan deze te gebruiken in een blog over de in mijn ogen onterechte pretentie van hedendaagse leergangen dat ze geschikt zijn voor alle MVT docenten. En toch vond ik het nog te mager om er daadwerkelijk een blog aan te wijden. Tot ik gisteren een kort gesprek had met Jocelyne, een docente Frans met hart voor de AIM-methodiek.
Het gesprek vond plaats via Whatsapp terwijl ik op mijn werkkamer bezig was de laatste hand te leggen aan de vertaling naar het Nederlands van een tweede docentenboek uit de AIM-methodiek. Zelf heb ik jarenlang lesgegeven volgens deze methodiek nadat ik alle trainingen daarvoor had gevolgd en heb ik zelfs een vervolgmethodiek voor de bovenbouw ontwikkeld waarin dezelfde principes toegepast worden (AIM extended). Je zou zeggen dat ik ondertussen alles weet van het gedachtengoed van Wendy Maxwell, de ontwerper van AIM. Maar tijdens het vertalen van beide docentenboeken ontdekte ik een fundamenteel aspect van deze methodiek: Het gedetailleerde script dat in het docentenboek staat en voorzien is van allerlei didactische tips is niet het doel maar een middel: Een goede (lees: effectieve) docent volgt dit script minutieus tot de essentie van de bedoeling van het script geland is en de docent zich deze heeft eigen gemaakt. Daarna moet het script losgelaten te worden en hoort de docent zijn eigen weg te gaan met activiteiten die deels zijn ingegeven door het basisscript (welke taal wordt aangeboden en wat is het leerdoel) en deels door wat de klas op dat moment nodig heeft (wat moet herhaald worden, wat zorgt voor motivatie, hoe kan de aangeboden taal aansluiten bij de belevingswereld van de leerlingen? hoe kan taalgebruik authentiek worden, enz.).
Jocelyne gaf aan het eind van ons gesprekje een beetje beschaamd toe dat ze het gedetailleerde script van Wendy in het begin had gevolgd maar later niet meer. Door het vertalen van de docentenboeken van Wendy weet ik ondertussen dat dit precies is wat Wendy bedoelde met haar scripts. Want zij is ervan overtuigd dat een script alleen maar werkt als de docent het naar zijn/haar hand zet, dat wil zeggen dat een docent het belangrijker vindt om de klas te bedienen met hetgeen die klas op dat moment nodig heeft.
En dat is precies hoe ik het citaat van Dylan William heb geïnterpreteerd: De pretentie van hedendaagse leergangen is fout omdat je als auteur(steam) nooit in staat bent om op afstand (qua tijd en qua plaats) een lesprogramma te ontwerpen waarmee een leerproces in gang gezet kan worden waardoor alle gebruikers succesvol kunnen zijn. Integendeel: een docent is pas succesvol als hij/zij in staat is om het taalmateriaal aan leerlingen aan te bieden in een adaptief en uniek leerproces waarbij de docent voortdurend in de gaten houdt ('monitort') wat de leerlingen nodig hebben (zoals met AIM de bedoeling is) in plaats van het slaafs volgen van een programma in een boek waarbij 'slaafs' neerkomt op het serieel/analoog volgen van een programma (A>B>C…, 1>2>3…). Ook Wendy Maxwell heeft nooit bedoeld dat de scripts ‘heilig’ waren.
Petje af voor Jocelyne, die dit zelf bedacht en de scripts naar haar eigen hand zette waardoor het leerproces bij haar leerlingen maximaal rendement had! Met ‘meer Jocelynes’ in Nederland is de neergang van het vak Frans te voorkomen!
Reactie plaatsen
Reacties